HUMAN SMART CITY
Idea programu
Human Smart City
Żyjemy w czasach, w których miliony miast na świecie choć różnią się pod względem rozwoju, kultury posiadanych walorów, to każde z nich boryka się z podobnymi problemami dotyczącymi min. zanieczyszczenia środowiska, brak wody pitnej, coraz większy ruch uliczny itp. Wdrażane są nowoczesne rozwiązania informatyczne, teletechniczne, które starają się rozwiązać część problemów, mają za zadanie ułatwić nam życie. Jednakże zastosowanie choćby najbardziej skomplikowanych zaawansowanych technologii, bez prawidłowego, jasnego sformułowania problemów oraz bez określenia priorytetów w zakresie ich optymalnego rozwiązania nie będzie stanowiło podstawę do tego, aby miasto móc nazwać miastem inteligentnym z ang. SMART CITY.
Pomimo wielu definicji SMART CITY można wyróżnić kilka łączących ich cech.
Inteligentne miasto to miasto, dla którego priorytetem we wszelkich dziedzinach działalności jest człowiek – użytkownik miasta, rozumiany jako uczeń, pracownik, przedsiębiorca, turysta, inwestor a nie tylko mieszkaniec danego miasta. Czyli ogół społeczeństwa korzystającego z usług miejskich.
Ponadto działania władz miasta są transparentne i zachęcają społeczność miejską do włączenia się w procesy decyzyjne.
Wszelkie podejmowane decyzje zarówno przez mieszkańców jak i władze miejskie, podejmowane są z myślą o przyszłości, aby następne pokolenie mogły korzystać z zasobów naturalnych co najmniej w takim stopniu jak to ma miejsce obecnie. Polityka miejska powinna uwzględniać funkcjonowanie miasta za kilka, kilkadziesiąt lat, a nie tylko zaspokajać bieżące potrzeby.
Rolą władz miejskich jest stworzenie, zapewnienie takiej sprawnej współpracy pomiędzy sektorem rządowym, prywatnym, światem nauki i kultury, aby korzystając w pełni z drzemiącego wśród społeczności miejskiej potencjału ułatwić codzienne życie i odnieść sukces.
Do usprawnienia procesów zarządzania miastem stosuje się technologie informacyjne i komunikacyjne (ICT) w wielu obszarach min.: gospodarce, środowisku, mobilność, administracja.
Terminów Smart City 1.0, Smart City 2.0 i Smart City 3.0 (Human Smart City) po raz pierwszy użył Boyd Cohen, naukowiec z Universidad del Desarrollo w Santiago de Chile.
Pierwsza generacja miast SMART CITY 1.0, to miasta w których kluczową rolę odgrywają firmy sektora ICT (Information and communications technology. Kreują one popyt na nowe technologie, lecz nie zwracają one uwagi czy proponowane technologie są tym miastom potrzebne, czy rozwiązują rzeczywiste problemy.
Drugi etap SMART CITY 2.0 charakteryzuje się tym, że dominującą rolę odgrywa administracja publiczna. Władze lokalne stają się inicjatorami wykorzystania nowoczesnych technologii. Poszukują one technologicznych rozwiązań dla problemów zdiagnozowanych w swoich miastach, chcąc w ten sposób poprawić jakość życia mieszkańców. Jest to dużo bardziej świadomy i zarazem selektywny proces korzystania z tego co mają do zaoferowania firmy ICT.
Trzeci najbardziej zaawansowany etap to SMART CITY 3.0, czyli inteligentne miasto obywatelskie. Rolą władz lokalnych staje się tworzenie przestrzeni i możliwości do wykorzystania różnorodnego potencjału obywateli. Dotyczy to:
- zachęcenia mieszkańców do korzystania z nowoczesnych technologii (np. poprzez projekty edukacyjne dla osób wykluczonych cyfrowo),
- umożliwienia im tworzenie własnych rozwiązań technologicznych (np. poprzez open data).
Tutaj ważną rolę odgrywają nie tylko aspekty utylitarne, ale także równościowe, edukacyjne i ekologiczne. Trzecia generacja wpisuje się w coraz bardziej popularną ekonomię współpracy i współdzielenia (sharing economy). Polega ona na fundamentalnej zmianie modeli organizacyjnych i dystrybucyjnych, idących w kierunku rozproszonych sieci połączonych ze sobą jednostek i społeczności.